نـسـیـم تـلـخِ پُـر از انـکـسـار مـی‌آیـد            و اسـب شـاه دگـر بـی‌ســوار مـی‌آیـد

تمام فـاجـعـه را با دو چشم خود دیده            که نــالـه مـی‌زنـد و بـی‌قـرار مـی‌آیـد

فقط نه کـرب و بلا و مدینه و مشعـر            صـدای نـالـه‌ای از مُـسـتـجـار می‌آیـد

میان خـیـمـۀ آتش گرفـته، غیر از غم            سـراغ اهـل حـرم، اضـطـرار می‌آیـد

غروب با خودش انگار غربت آورده            ز سمت خیمه صدای «فرار» می‌آید

یکی دوید، گـمـان می‌کـنـم سر آورده            چـقـدر با عـجـلـه! از شـکـار می‌آید؟

تـمـام لشکـر ابـلـیس غرق شادی بود            از این به بعد چه بر روزگار می‌آید؟